Trzmiel ziemny (Bombus terrestris L.)

Jeden z najbardziej popularnych trzmieli w Polsce. Występuje w całym kraju. W Tatrach do piętra subalpejskiego (do wysokości 1800 m n.p.m). Jest to trzmiel ciepłolubny. Występuje od północnej Afryki aż po Bałtyk (południowa Norwegia), na wschodzie jego zasięg sięga do Turkmenistanu.

Królowe są duże. Długość ich ciała sięga 20-23 mm, robotnic: 11-17 mm, samców 14-16 mm. Ciało tego trzmiela ma kolor owłosienia czarny z dwoma przepaskami - zółtą i ciemnożółtą. Na ostatnim segmencie białe, szare lub szaro-białe paski. Często jednak u robotnic paski te mają różne wielkości i odcienie a czasami nawet zupełnie zanikają.

Biologia trzmiela ziemnego

Dominuje w środowiskach otwartych, rolniczych. Jest to jeden z najczęściej pojawiających się trzmieli. Pierwsze samice odbywają już swoje loty w marcu, samce pojawiają się w końcu czerwca a ostatnie loty obserwowane są nawet końcu października

Gniazdo buduje pod ziemią około 10-30 cm pod powierzchnią, najczęściej w norach gryzoni. Na łąkach, polanach, naspach kolejowych, na polach. Tworzy duże rodzina liczące od około 100 do 600 osobników a w sprzyjających warunkach nawet 800 - 1000 osobników. 

W naszym klimacie mogą pojawiać się nawet dwa pokolenia w jednym sezonie.

Odwiedza bardzo szerokie spektrum roślin. Odznacza się krótkim języczkiem przez co często przegryza rurki kwiatowe mające głęboko ukryty nektar (np. koniczyna czerwona, wyka). Trzeba jednak pamiętać, że szkodliwość takiego przegryzania dla rośliny jest bardzo mała.

Aktywność sezonowa osobników dorosłych marzec - październik.

Gatunek częściowo chroniony.

Bardzo podobny do trzmiela gajowego z którym łatwo jet go pomylić.